Filmy, które ja obejrzałem, więc Wy nie musicie

W odcinku numer cztery wiekopomnego arcydzieła jakim niewątpliwie jest Netflixowy serial Wiedźmin tfurcy sięgnęli dna po czym zdecydowali się ściągnąć pogłębiarkę. Najpierw opiszę wątek Ciri, aczkolwiek jego finał zostawię na koniec, bo jest to piękne podsumowanie całości.

Otóż, szok zawiesisty i niedowierzanie wielkie, Ciri idzie przez las. Ale tym razem nie zwykły to las, o nie. Trafiła bowiem do Brokilonu (albo Brooklynu, sądząc po kolorze skóry tamtejszych dziewoj) w którym nigdy nie panuje zima. To chyba przez te olbrzymie lampy, które oświetlają naszych bohaterów nonstopicznie zza pleców. Potem próbują przerobić Ciri na driadę, a jej czarnego kumpla elfa na driada (taka by chyba była wersja męska tego słowa). Podczas oglądania serialu, jako, że nie oglądam go sam (tutaj chciałbym tej osobie podziękować, bez niej bym tego nie przetrwał) powstała teoria, że być może w Brokilonie nie ma zimy, bo są gęste drzewa. Patrząc na serial, jest to całkiem prawdopodobne. W tym celu dają im golnąć z tykwy Rafikiego krzepkiej brokilońskiej gorzały zwanej Wodą Brokilonu, która kasuje pamięć (czyli działa jak każda wódka w zasadzie). Ale Ciri głowę ma widać mocną, bo jej to nie rusza, więc idą do źródła. Tam jest już lepiej, dziewczyna załapuje fazę i widzi jakieś gwiaździste niebo i srebrne drzewo. Obstawiam, że w następnym odcinku będzie rozmawiała z duchem Mufasy.

Driady z Brooklynu na tle halogenu.

Yennefer... Dowiadujemy się że nasza czarodziejka ulubiona (znaczy może Wasza, bo moja na pewno nie) ma już 30 lat stażu. I dobrze, że nam o tym mówią, bo inaczej bym pomyślał, że właśnie tą karetą ze szkoły wyjechała. Yennefer ma za zadanie chronić królową. Nagle ktoś ich atakuje, wyrzyna całą obstawę i napędza czarodziejce niezłego stracha. Wiecie, tej dumnej, wyniosłej Yennefer. Tej która kazała się gonić Vilhefortzowi. Dobra, koniec dygresji, bo dalej jest jeszcze gorzej. Otóż okazuje się, że atakuje ich jakiś niemowa z tresowaną zmutowaną mrówką. Jaką taktykę walki przyjmuje Yen? Otóż osobliwą, muszę przyznać. Ja się nie znam, może magia naprawdę jest cholernie ciężka do opanowania. Ale wszystko, co robi nasza czarodziejka (z trzydziestoletnim stażem!) to otwieranie kolejnych portali, żeby spieprzać w siną dal. Na koniec okazuje się, że to było mało skuteczne, bo ochraniana ginie, jej dziecko też, a Yennefer smęci jakiś monolog do martwego niemowlaka.

Asasyn i jego zwierzątko.

Geralt i Jaskier, oraz, nie można o niej nie wspomnieć, Lwica z Cintry, Calanthe. Cóż to był za bal!!!(wstęp pominę, bo był zbędny) Geralt robi za bodygarda Jaskra, bo ten ma grać na zaręczynach Pavetty. Ma być incognito, ale coś nie idzie, bo wszyscy go rozpoznają. Może jakby schował ten medalion to by pomogło. Tak czy inaczej wpada Calanthe, ewidentnie z innej imprezy, bo zakrwawiona i naebana w trzy dupy. Mówi, że zaraz wróci, i każe Geraltowi iść z nią. Bo jak inaczej zrozumieć to? "Zasiądź po mojej prawicy, idę się przebrać." Tak czy owak zaraz siedzą, a Calanthe narzeka na "szmaty" w które jest ubrana. Jest tutaj prawdziwą królową i damą do tego stopnia, że spodziewałem się, że beknie, ale się srogo zawiodłem.

Majestat i ogłada aż biją po oczach.

Potem przychodzą absztyfikanci z Nilfgaardu i chcą ręki Pavetty, ale królowa mówi, że są krowim plackiem, a nie państwem (naprawdę tak mówi!) i każe zjeżdżać. Swoją drogą, musiała ich całkiem nieźle tym zmobilizować. W kilka lat od krowiego placka do globalnej potęgi? Szacun. W to wszystko wpada Jeż, gada, że chce Pavettę, ta odwzajemnia uczucie, ale królowa, prukwa jedna, się nie zgadza i chce ubić biedaka. Następuje jedyny moment odcinka, którego się nie będę czepiał, bo walka to jest zaiste cymesik. Na koniec Pavetta robi najgorszy efekt specjalny serialu, wszyscy się godzą, Jaskier znajduje sobie najgrubszą i najbrzydszą kobietę na uczcie i tyle.

A teraz, nie myślcie, że zapomniałem, wisienka na torcie i creme de la creme tego odcinka. Otóż jak źli i paskudni Nilfgaardczycy dowiedzieli się, że Ciri jest w Brokilonie? Tłumaczę i objaśniam. Mianowicie zaleźli oni trupa Calanthe i wycięli zgrabny i równiutki prostokąt jej skóry. Jakiś łysy typ to zjada, zaczyna się ślinić, a Fringilla go zabija, wypruwa flaki i z nich odczytuje lokalizację Ciri. Po tej scenie ten serial nie jest już w stanie mnie niczym zaskoczyć.

Na teraz to koniec, kolejnych odcinków zaczynam się autentycznie bać. Czymajcie kciuki, żebym to przetrwał.

Odcinek numer czy i strzyga. I wincyj Yennefer. Na początku jakiś randomowy wiedźmin sobie chodzi, ale długo z nami nie będzie, bo jest lamusem, który wchodzi w miejsce, gdzie nie ma swobody ruchów. Potem przyjeżdża Geralt i napotyka strajkujących górników (polski ślad!). Ci bardzo go proszą o pomoc, ale zgromadzenie zostaje rozwiązane przez lokalnego przedstawiciela władz wraz z obstawą, który to każe wyemigrować z Temerii i daje mu kilku zbójcerzy dla pewności, że posłucha. Tutaj interweniuje Triss (popisująca się zarówno oszałamiającą urodą jak i burzą kasztanowych włosów) i załatwia mu posłuchanie u króla Foltesta. Coś tam smęcą, Geralt dedukuje z mądrą miną i każą mu odczarować strzygę. Walka ujdzie, ale szału nie ma. Projekt strzygi jest paskudny.

Taka z niej Triss, jak ze mnie baletnica.

Wątek Yennefer. O, tutaj to samo dobro. Spiski, machloje i w ogóle. Kapituła decyduje, którą czarodziejkę gdzie wysłać, ale nikt nie chce do Nilfgaardu, bo tam król (z jakiegoś powodu nie cesarz) jurny jest niesamowicie. Gadają, knują i nic z tego nie wynika, bo Yennefer, która miała tam jechać robi im psikusa i wpada w oko królowi Aedirn. O co chodziło z seksami Yennefer i Istredda przed widownią, nie wiem. Przy przemianie Yennefer "lekko" przesadzili z gore. Momentami było to wręcz obrzydliwe. I po co mieszać tę przemianę z walką że strzygą to chyba tylko tfurcy wiedzą. Bo ja nie. 

 Przed i po. Niby ładniejsza, ale poziom urody książkowej Yennefer to to na pewno nie jest.

No i jeszcze wątek Ciri z odcinków 2 i 3. Ciri idzie przez las. Od czasu do czasu kogoś spotyka. Zawsze okazuje się, że elfy dobre, ludzie źli (na dodatek rasisty przebrzydłe, co to każą oddać karłowi/niziołkowi/krasnoludowi buty, bo bidna Ciri jest na bosaka). A Calanthe to z jakiegoś powodu postrach elfów. Koniec. Nic więcej nie napiszę, bo odcinek był najnudniejszy jak do tej pory i choćbym chciał, to nic więcej nie wymyślę.

Wiedźmin, odcinek numer 2. Chociaż może tytuł Czarodziejka byłby bardziej na miejscu, bo Geralta jest do kupy może z 10 minut. Tym razem bohater nasz ulubiony znowu jest w karczmie, ale tym razem obiektem zaczepek nie jest on, ale Jaskier. Swoją drogą świat Wiedźmina musi być albo jakimś stykiem różnych wymiarów/uniwersów albo to przeszłość Anglii z Harrego Pottera. Dlaczego, zapytacie? Ano dlatego, że ta karczma wygląda jak Nora, w której mieszkali Weasley'owie, tylko mniej zniszczona i bardziej zadbana. No ale koniec dygresji.

Po lewej karczma z Wiedźmina, po prawej Nora z Pottera.

Po tym, jak bard prosi naszego bohatera o recenzję jego ballady a ten odmawia, śpiewak czepia się go i nie chce dać spokoju, nawet po otrzymaniu wyraźnej sugestii (przejawiającej się ciosem pięści w brzuch). Potem chwila walki z czymś, co miało być chyba diabołem (człowiek zaczyna tęsknić za charakteryzacją z polskiej wersji), jakaś smętna rozmowa o tym, jakie to elfy biedne, bo ludzie je rzezają (zupełnie za niewinnośc, bo one przecież takie dobre i nikomu nigdy by krzywdy nie zrobiły, prawda, panowie Yaevinn, Iorweth i Faolitiarna?) i kończymy właściwie z Geraltem (wątku z Żywią nie uświadczymy, bo po co). Jeszcze tylko piosenka Jaskra o wiedźminie (przyznaję, chwytliwa okrutnie), zmiana zdania tegoż na temat ksywki Rzeźnik z Blaviken (nagle zaczęła mu się podobać) i tyle go było. Przyczepię się jeszcze tylko do tego, że "Dolina Kwiatów" wyglądało jak jakieś pustkowie post apo, ale to pewnie też przez ludzi.

Geralt wśród bujnej zieleni Doliny Kwiatów.

Cała reszta odcinka skupia się na Yennefer zanim została czarodziejką. I wątek byłby ok, nawet bardzo, gdyby nie kilka ale. Facet (Istredd) w żeńskiej szkole sobie przebywa jakby nigdy nic. I siedzi przy czaszkach (jak się okazuje biednych elfów zabitych przez złych ludzi, bo jakże by inaczej). Dziwne rzeczy też są uważane za porażkę. Uczennice mają złapać piorun do butelki, przy czym jedna obrywa i mało nie ginie. Yennefer coś nie wychodzi, absorbuje ją i jeszcze jest w stanie z powrotem ją wystrzelić w inną osobę. No ale miała ją złapać w butelkę, pała, zapraszamy na drugi termin. A o co chodzi z zamianą części uczennic w węgorze to już naprawdę nie wiem. Były nimi od początku? Zamienili je za karę, bo oblały? Ja tam nie wiem i nie chce mi się wnikać (później się dowiedziałem, że to była właśnie kara za oblanie, a te węgorze, najwyraźniej elektryczne, zasilają szkołę. Nawet nie będę komentował tego idiotyzmu).

Za charakteryzację Yennefer przed przemianą duże brawa.

I to w sumie tyle. Jedne rzeczy lepsze niż w pierwszym odcinku, inne gorsze. Tematu Ciri nie poruszyłem, bo mi się jej wątek z odcinków 2 i 3 zlały w jedno.

Recenzje następnych odcinków będą się pojawiały częściej, bo będę miał trochę więcej czasu.

Odcinek numer 1.  

  Nuda, nic się nie dzieje. Geralta, który przywiózł do miasteczka chwilę wcześniej zabitą kikimorę(którą projektował ktoś na mocnych prochach, zerknijcie zresztą niżej sami) jakieś huncwoty zaczepiają w karczmie, ale szefowa każe dać mu spokój, więc dają. Rozmowa ze Stregoborem nudna i o niczym.

 Kikimora. Chyba.

Potem nudna pogaducha z Renfri w lesie(gdzie z jakiegoś powodu oboje są brudni). Chwila najnudniejszych seksów w historii kina i Tv. Potem nieźle zmontowana walka, której czepiać się nie będę, bo jest naprawdę miła dla oka(aczkolwiek szacun, że po kosie pod żebra i cięciu w udo nasz wiedźmaro nawet nie stęknął).

Wypadało by się jednak umyć przed rozmową z damą.

Na koniec córka wójta (który to chyba był w delegacji, bo ani razu się nie pojawił) płynnie przechodzi z fazy "Fajny jesteś, lubię cię." i "Chciałabym zostać wiedźminką." do "Wypierdalaj z naszego miasta, chędożony mutancie." i smutny Geralt sobie idzie.

W międzyczasie mamy przebitki na wątek Ciri, które są wplecione tak zręcznie, że do tej pory jestem w szoku, że tak się da. Nudne to, sensu wielkiego nie ma(król i królowa walczący w pierwszym szeregu), pierwsza wzmianka o Dzikim Gonie i Ciri, która w wieku ośmiu lat wygląda na minimum szesnaście.

Ośmiolatka według Netflixa.

Sama bitwa to majstersztyk. Widz nie wie, kto wygrywa ani jak w ogóle przebiega starcie. W pewnym momencie mąż królowej(bo król z niego taki, jak z karła krasnolud, ale do tego wrócę kiedy indziej) dostaje po prostu strzałą w oko, od czego umiera, więc Cintryjczycy uznają najwyraźniej, że oni to mają już dość i wracają do domu. Tam Myszowór staje w oknie, robi jakieś czary mary i tworzy barierę, ale albo mu się znudziło albo zmarzł na tym parapecie, bo w pewnym momencie przestaje to robić. Znaczy niby mówi, że mu się mana skończyła, czy coś, ale to ewidentne kłamstwo, bo nie wygląda ani trochę na zmęczonego.

No i jest jeszcze nasz rodak w serialu. Maciej Musiał grający sir Laszlo. Tak się chyba nazywała ta postać. Zresztą nieważne, bo jego rola ogranicza się do powiedzeniu kilku zdań, stania przy drzwiach, i dostania strzałą od tyłu. Swoją drogą naprawdę w całej Cintrze nie było nikogo bardziej doświadczonego do pilnowania jedynej następczyni tronu niż dwudziestoletni gówniarz, który pewnie nigdy nie widział prawdziwej walki? Cały wątek do kosza, jak i odcinek zresztą.

Czekajcie na następne recenzje, bo jak tak obejrzałem pół sezonu do tej pory, to to był najlepszy odcinek.

Zawsze miałem zacięcie do oglądania złych filmów, i to im gorszych, tym lepiej. Wiem, bez sensu, ale tak mam.

Nigdy jednak nie czułem potrzeby dzielenia się swoimi przemyśleniami na ten temat. Po prostu czasami siadałem przed monitorem/telewizorem i chłonąłem obrazy atakujące mnie z ekranu. Aż do niedawna, kiedy to powstał Wiedźmin od Netflixa. Popełniłem wtedy recenzje trzech pierwszych odcinków i okazało się, że są ludzie, którym podoba się moja pisanina, a jedna osoba posunęła się nawet do sugestii, że powinienem założyć bloga o kinie dobrym inaczej (i podrzuciła jego nazwę). Po dokładnym przemyśleniu sprawy (jakoś tak pięciominutowym) uznałem, że ma to sens, czego efektem jest niniejszy twór.

Czego potencjalni czytacze mogą się tutaj spodziewać? Przede wszystkim konstruktywnej, w miarę możliwości, krytyki filmowego i serialowego barachła. Jednocześnie zaznaczam, że to, co takim dziadostwem jest, a co nie, oceniam subiektywnie tylko ja, jak i to, że gatunek filmowy nie będzie miał żadnego wpływu na dobór tematu. Muszę też przestrzec co wrażliwszych, że będzie mi się zdarzało użyć słów cięższego kalibru jak i żartów, które trzeba będzie popić (aczkolwiek postaram się zachową umiar z jednym i drugim).

Na początek to tyle. Jako, że zacząłem od recenzowania amerykańskiego Wiedźmina, to pierwsze recenzje będą się odnosiły do niego i zostaną zamieszczone wkrótce. Co będzie później, zobaczymy.

Do przeczytania.