Filmy, które ja obejrzałem, więc Wy nie musicie

   Odcinek zaczyna się od tego, że Geralt przeszukuje komnatę Calanthe, a potem idzie do lasu. Tam spotyka najszlachetniejszego i najgłupszego wieśniaka w historii wieśniaków. Szlachetność przejawia się w chęci pogrzebania zabitych uchodźców z Cintry, a głupota w niesłuchaniu się Geralta, żeby jak najszybciej stamtąd uciekał. Ten oczywiście nie słucha i dalej robi swoje, co skutkuje nagłym, acz spodziewanym atakiem jakichś potworów, który nadchodzi spod ziemi. I już, już mają wciągnąć chłopa pod ziemię, zapewne w celu konsumpcji, kiedy Geralt nadchodzi z pomocą i ubija maszkarony. Wieśniak w przypływie wdzięczności oferuje wiedźminowi pomoc, ale zważywszy na to, jak "walczył" chwilę wcześniej, to nic dziwnego, że Geralt odrzuca propozycję.

No to zaczynamy. W odcinku pozornie dzieje się sporo ważnych rzeczy, ale w zasadzie jest okrutnie nudny i przegadany, a akcji nie ma w nim prawie wcale. No ale jedziemy, bo nie mam całego dnia. Wyjątkowo lecę w kolejności scena po scenie, bo nie ma sensu pisać o wątku każdej postaci po kolei.

Na początku Ciri próbuje ukraść kukurydzę, ale przyuważa ją jakiś facet, który zamiast wezwać jakąś straż miejską czy coś, to grzecznie pyta, gdzie idzie i daje jej rady, jak szybko można dostać się na Skellige. Koniec sceny, nie wiem w sumie, po co ona była.

Zły Geralt patrzy ze szczytu góry na wymarsz wojsk Isengardu... Sory, znowu te głupie skojarzenia. Na przemarsz wojsk Mordoru... Kurde! Nilfgaardu znaczy. Potem mówi, że widział czerń i złoto. Ja tam ledwo ludzi rozróżniałem, to musiały być te wyostrzone wiedźmińskie zmysły. Następnie dochodzi do spotkania Geralta i Myszowora w jakichś podziemiach w Cintrze. I muszę przyznać, że całkiem nieźle oświetlone są te tunele, chociaż ewidentnie jest jakiś problem z napięciem, bo żarówki bez przerwy przygasają. Pewnie dwudziesty poziom zasilania alboco. Myszowór zrzuca na naszego dzielnego wiedźmina bombę, że jego Dziecko Niespodzianka to dziewczynka. Szok. Niedowierzanie. Zdumienie. To wszystkie emocje, które nie pojawiają się na twarzy naszego bohatera. Znowu, to pewnie te mutacje. Nagle w podziemiach pojawiają się zabójcy nasłani przez Calanthe, bo tak. Poważnie, nie mam pojęcia dlaczego akurat teraz chce zabić Geralta. Ale muszę przyznać, że wyszkolenie rycerzy Cintry jest świetne. Mimo zakucia w pełną zbroję poruszają się błyskawicznie i bezszelestnie. Ciekawe dlaczego w takim razie przegrali wojnę. Dwóch z nich postanawia jeszcze porobić sobie jaja z Geralta i najpierw osaczają go w krótkim korytarzu, po czym w mgnieniu oka znikają. Po co, nie mam bladego pojęcia. Chyba tylko po to, żeby Geralt wszedł na środek centralnego, bardzo dobrze oświetlonego pomieszczenia. Wiadomo, widz musi wszystko dobrze widzieć. Tam Myszowór szybko teleportuje siebie i Geralta i tyle było z próby zamachu. Było dłużej sobie żartować, panowie rycerze.  

Calanthe chodzi sobie po bazarku i przegląda towary (wiadomo, królowa) w towarzystwie starającego się groźnie wyglądać Macieja Musiała. Tylko wiecie, problem jest jeden. To ciągle Maciej Musiał, więc efekt jest nieco komiczny. Nagle wyskakują Geralt z Myszoworem i wiedźmin z królową zaczynają na siebie warczeć, po czym Gerlat mówi, "Bierę Ciri, a jak będzie bezpiecznie i po wojnie, to ją odstawiam z powrotem." Calanthe na to, że jak tak, to spoko i idzie pogadać z księżniczką.

Odejdź, wiedźminie, bo będę Musiał użyć siły.

Ciri podejmuję kolejną brawurową próbę kradzieży, tym razem rękawiczek. I oczywiście jest ona tak samo udana jak poprzednia. Na szczęście miała czym zapłacić, więc Pan Kupiec nie miał do niej pretensji. Pewnien wpływ na to mógł mieć fakt, że za ten pierścien, który mu dała, mogłaby kupić cały jego stragan plus jego i jego rodzinę. Jako, że chyba cała okolica już wie, gdzie Ciri chce uciec, to pojawia się miła pani, która mówi jej, że to niebezpieczne i żeby zamieszkała z nią i jej rodziną. Zamiast tego Ciri wpada na pomysł, żeby ukraść najbardziej wyróżniającego się, bo białego, konia i odjeżdża w siną dal. Pamiętajcie drogie dzieci, jeśli uciekacie i ukrywacie się przed Imperium Zła, robicie wszystko, żeby zwrócić na siebie uwagę i żeby każdy wiedział, gdzie jedziecie.

Wracamy do Cintry. Calanthe tłumaczy Ciri, że musi jechać, ale wszystko będzie dobrze i w ogóle.Tylko przez całą rozmowę księżniczka jest odwrócona do nas plecami. Czyżby to byłą próba oszukania naszego bohatera a zaskoczenia nas? Na pewno nie! Przecież to najbardziej ograna sztuczka ze wszystkich sztuczek filmowców. Wtem dziewczyna odwraca się i... Niemożliwe! To jednak fałszywa Ciri. Widać, że Myszowór jest niezadowolony z tego wszystkiego, ale nic nie mówi. Geralt opuszcza komnatę, a wtedy na końcu korytarza odsuwa się kawałek ściany. Wiedźmin oczywiście tam idzie, bo czemu by nie. W końcu najwyżej Calanthe spróbuje go jeszcze raz zabić. Idzie, idzie i wychodzi poza zamkiem. Swoją drogą ciekawe, kto wpadł na pomysł, żeby wylot tajnego tunelu prowadzącego prosto na zamek oznaczyć po bokach kolumienkami. Potencjalni królobójcy na pewno bardzo to docenią. Geralt widzi udawaną królewnę, jak żegna się z przyjaciółmi. I wszystko byłoby ok, gdyby nie dygnęła przed jedną dziewczynką i nie powiedziała" Wasza Wysokość." Wtedy wiedźmin doznaje olśnienia i już wie, że został oszukany. Co w takim razie robi? Bierze prawdziwą Ciri, pakuje ją na konia i szybko odjeżdża, zanim ktokolwiek się orientuje, co się dzieje. Nie no, oczywiście, że nie. Jako rasowy kretyn idzie do Calanthe, żeby na nią nakrzyczeć, że bardzo brzydko zrobiła, że go oszukała i że w ogóle powinna się wstydzić. Na co ona go obraża i każe się oddalić w niejakim pośpiechu w kierunku przez siebie wybranym. Ten jeszcze próbuje zagadać z królem, ale ewidentnie to nie on jest tu osobą decyzyjną. Na koniec rozmowy wiedźmin daje się złapać w pułapkę jak ostatni idiota. Zaczynam dostrzegać tu pewną konsekwencję. 

Oto wyjście z "tajnego" tunelu na zamek. Brakuje tylko tabliczki "Do sypialni królowej."

Tymczasem Yennefer jedzie sobie na jakieś wykopaliska. Pokazuje przepustkę i idzie do kierownika tej imprezy. Mała dygresja. Dookoła jest pełno nilfgaardzkich żołnierzy. Złota na chorągwiach czy pancerzach jak nie było tak nie ma. Wspomnianym kierownikiem  okazuje się oczywiście Istredd, który chce przekonać Yennefer, że cesarz to całkiem inny władca i nie zależy mu na władzy jak innym tylko chce zrobić dobrze wszystkim ludziom. Czarodziejka ewidentnie tego nie kupuje i po przydługiej i smętnej gadce próbuje poderwać naszego naukowca, ale ten nie jest zainteresowany i wychodzi (aczkolwiek widać, że trochę mu szkoda). Okazję sprytnie wykorzystuje inny jegomość i przysiada się do Yennefer. Okazuje się, że jemu z kolei nie po drodze z Nilfgaardem i chce zjednoczyć Północ. Yennefer jego ofertę zasadniczo ma gdzieś, ale zmienia zdanie, kiedy słyszy, że dyrektorka jej byłej szkoły uważa ją za swoją najlepszą uczennicę. To zmienia jej podejście i jednak jedzie na zjazd magów. Jak na wyrachowaną, zimną i cyniczną czarodziejkę, to dość łatwo daje się manipulować.

Już na miejscu wychodzi na jaw manipulacja Vilgefortza (to ten drugi absztyfikant), ponieważ Tissaia nawet nie wie o obecności Yennefer. Czarodziejka na tak niepoważne traktowanie unosi się honorem i idzie się przejść. W swoim starym pokoju trafia na jakieś trzy gówniary, które postanawia zdemoralizować poprzez pokazanie im, jakie ziółka wymieszać, żeby mieć odlot. Następuje scena nad sadzawką z magicznymi węgorzami (Dżizas, jaki to jest głupi koncept!!!), którą pominę tylko litościwym milczeniem. Powiem tyle, że Yennefer po raz kolejny zaczyna się użalać nad sobą, że nie może mieć dzieci. Sama tego chciałaś, idiotko!!! Przepraszam, uniosłem się. Na szczęście pojawia się Tissaia, która każe młodym wracać do siebie, a Yennefer zaprasza na obrady. Mieliśmy też oczywiście smutne przebitki na smutne życie smutnej brzydkiej Yennefer. 

Tak kończą niezbyt lotni wiedźmini, którzy zamiast robić swoje, to wolą się kłócić z władcami.

Na obradach część magów chce pomóc Cintrze, ale Stregobor twierdzi, że trzeba machnąć na nich ręką, bo i tak się ich nie słuchają. I że kogo to obchodzi, że Cintra padnie. Tu pada rozsądny argumet, że po Cintrze będą następne królestwa. Na to wchodzi Fringilla, cała na niebiesko, i wali ściemę, że ich walka dotyczy tylko Cintry a resztę zostawią w spokoju. A cesarz to w ogóle super gość i on rządzi tak dobrze, że jeju jeju. Oczywiście cała przemowa jest subtelnie okraszona scenami rzezi Cintry, żeby mniej lotni widzowie załapali, że Nilfgaard jest zły. Głosowanie wygrywają jednak zwolennicy podejścia, żeby dać Cintrze paść. Ale to nie powstrzymuje Tissai i Vilgefortza, którzy i tak postanawiają jechać na front i walczyć.

W tak zwanym międzyczasie Cintra zostaje zdobyta. Calanthe leży umierająca na kozetce i stwierdza, że jednak chce, żeby Geralt wyzwiózł Ciri z miasta. Niby lepiej późno niż wcale, ale tym razem jednak trochę za późno, bo wiedźmin ucieka z miejsca odosobnienia. Calanthe każe Musiałowi wywieźć księżniczkę z miasta a sama najwidoczniej ma już dość grania w tym badziewiu, bo wyskakuje przez okno z łatwym do przewidzenia skutkiem. Ja jej za to na pewno winił nie będę.

W ostatniej scenie widzimy Ciri siedzącą samotnie przy ognisku, kiedy z krzaków wychodzi kilku chłopów i mówi jej, żeby się nie bała, bo oni też są z Cintry. Nasze naiwne dziewczę im wierzy, bo widzi wśród nich znajomego, ale szybko okazuje się, że chłopi mają plan równie niecny, co sprytny, żeby sprzedać dziewczynę Nilfgaardczykom. Jednak w trakcie szarpaniny Ciri zaczyna wieszczyć, na co nasi niezbyt szlachetni chłopi ją puszczają i patrzą na nią w niejakim osłupieniu.

"My wcale nie jesteśmy źli i niedobrzy, my tylko uprawiamy czarną magię!"

Koniec. Powiedziałbym, że teraz będzie lepiej, bo nasze trzy wątki w końcu się połączyły, ale to byłoby kłamstwo. Bo przed nami wielki finał...

Odcinek zaczyna się od Jaskra śpiewającego Whisky na jakimś kamulcu. Obok stoi dwóch jegomościów, którzy czekają na Geralta, który udał się do jaskini w celach zarobkowych, to znaczy ubić potwora, a konkretnie bazyliszka. W międzyczasie owych dwóch panów postanawia okraść Geralta z jego ruchomości, bo ten pewnie nie żyje. I plan  nawet by się pewnie powiódł, bo Jaskier kiepsko nadaje się na ochroniarza, ale w to wszystko wbija starszy pan z dwiema murzynkami i po kilku sekundach wspomniane panie zabijają jednego z niedoszłych złodziei, a drugi, widząc Geralta, który właśnie wylazł z jaskini, rzuca mu kasę i daje w długą. Następnie Borch, bo tak się nazywa ten miły starszy pan, zaprasza wiedźmina na obiad do karczmy, żeby z nim kulturalnie porozmawiać, bo uważa go za ciekawego człowieka, na co ten reaguje w sposób w zasadzie chamski mówiąc, że zależy mu tylko na jedzeniu.

Na miejscu Borch zaczyna opowiadać o smoku, który pojawił się w pobliskich górach. Nagle ni z tego ni z owego Jakier wpieprza się między przysłowiowe wódkę i zakąskę i wyjeżdża do jednej z panien, że ma "najbardziej niezwykłą szyję. Jak u seksownej gęsi". Ciężko winić w tym momencie Geralta, który ma minę na wpół ściekłą, na wpół zniesmaczoną. Dziewczyny popatrzyły na barda z pogardą i przemilczały, a Borchpodjął opowieśćo smoku, którą kończy propozycją, żeby Geralt przyłączył się do jego ekipy w polowaniu na gada. Jaskier się napala( aczkolwiek bradziej chyba na Zerrikanki Borcha niż samą wyprawę), ale Geralt odmawia, bo nie poluje na smoki.

Tutaj następuje przedsyawienie trzech pozostałych ekip biorących udział w wyścigu do smoka. Mamy więc krasnoludy Yarpena Zigrina, Rębaczy z Crinfrid i Yennefer w towarzystwie Eycka z Denesle. Na widok tych ostatnich bard i wiedźmin zmieniają zdanie. Jaskier chce zrezygnować, ale Geralt namyśla się w pół sekundy i przyłącza się do Borcha. A, jak wiadomo, gdzie Geralt, tam i skrycie zakochany w nim Jaskier.

Geralt i jego wesoły miecz.

Teraz mamy scenkę przedstawiającą nam nowe postaci. Eyck... Z doświadczonego rycerza, o którym sam Geralt wyrażał się z uznaniem, że zabijał nawet gryfy i mantikory, zrobili jakiegoś gówniarza, który ślini się na widok Yennefer, wykrzykuje jakieś pierdoły i ginie w najbardziej żenujący sposób, jaki można sobie wyobrazić. Rębacze z Crinfrid są bo są, więc nie ma sensu się na ich temat rozwodzić. Są też dwa krasnoludy i dwa karły udające krasnoludy( dość kiepsko to im wychodzi). Yarpen jest fajny i wygadany, reszta to tło.

No ale jedziemy z tym, co w tym serialu zawsze działa, czyli fabułą. Najpierw znowu mamy mizerny budżet, bo okazuje się, że teren jest zbyt trudny dla koni, więc nasi weseli wędrowcy idą dalej z buta. Pewnie te krzaki były dla koni taką nieprzekraczalną barierą, bo nic innego tam nie było. Na początku widzimy zżynę z kadru z Władcy Pierścieni( przynajmniej mają dobre wzorce) a następnie następuje przebudzenie dźwiękowca. O ile do piątego odcinka muzyki nie slyszałem w ogóle, to tutaj tak wali po uszach, że aż boli. Na dodatek w kompletnie bezsensownych miejscach. Na ekrasnie widzimy, że nasi bohaterscy bohaterowie idą sobie przez teren porośnięty jakimiś krzaczorami. A co nam mówi muzyka? Że właśnie dzieją się jakieś niesamowicie epickie rzeczy na miarę bitwy decydującej o losach świata. I tak w sumie cały czas.

 No to idą sobie borem, lasem, Jaskier znajduje w chaszczach jakieś pozornie urocze stworzenie, które okazuje się wygłodzonym potworem. Geralt, jako, że ma najwyraźniej miękkie serduszko, próbuje go przegonić, ale w to wszystko pakuje się Eyck, który, wykrzykując swoje kocopoły, ubija potwora na miejscu. I to jeszcze byłoby ok, bo nawet pasuje do tej postaci, ale twórcy musieli oczywiście pociągnąć to dalej. W następnej scenie pieką to coś nad ogniskiem, a Yennefer, ewidentnie w celu wkurwienia Geralta, tak się do niego przystawia( Eycka, nie Geralta), że aż się robi niedobrze. Na szczęście jest to ostatnia scena z nim, bo potwór mści się zza grobu i wywołuje u Eycka sraczkę. Jak się okazuje, jest to sraczka śmiertelna, bo za chwilę Yarpen znajduje Eycka w krzakach, ze spuszczonymi spodniami i poderżniętym gardłem.

Zjedlibyście to to? Bo ja raczej nie.

Teraz mamy "rozmowę" między Geraltem a Yennefer, gdzie ten pierwszy ma minę, jakby chciał tej drugiej odgryźć głowę. Ogólnie rozmowa jest głupia, bo Yennefer dalej marudzi, że chciałaby mieć dzieci( i oczywiście zwala winęna innych za to, że ich mieć nie może), ale Geralt wywarkuje całkiem fajny tekst, że wolałby zrobić ze swojego Dziecka Niespodzianki przynętę na potwora, niż skazać je na bycie wiedźminem. Powagę sceny burzy też straszliwie uchachany miecz Geralta, który swoją miną niszczy cały efekt dramatyczny. 

Przeprawa przez góry udowadnia nam, że nie mamy do czynienia z normalnymi ludźmi( oraz krasnoludami i mutantami). Bo kto o zdrowych zmysłach pakuje się na kładkę szeroką na jakieś dwadzieścia centymetrów, która na dodatek nie ma żadnej barierki? Efekt jest oczywiście taki, że ekipa uszczupla się o trzy osoby i rusza dalej.

I znajduje zewłok smoka, a dokładnie to smoczycy. Po czym wkracza w pełnej, ekhem, krasie, hm, w sumie nie wiem co. Znaczy wiem, że w zamyśle miał to być złoty smok. Ale coś nie poszło, bo wygląda to jak przerośnięta i zagłodzona jaszczurka. Albo połączenie nietoperza z kurczakiem. I to już oskubanym. Po raz kolejny okazuje się, że polska wersja była lepsza. Znaczy żebyśmy się zrozumieli. Polski smok był wykonany tragicznie i do tej porywywołuje śmiech. Ale on przynajmniej był obmyślany, żeby wyglądać jak smok. A tej netflixowej jaszczurce sam bym rzucił ze dwie owce, żeby nie padła z głodu. Dla dobicia wersji netflixowej polecam zerknąć, jak wyglądały dwa inne smoki. Jeden w filmie "Ostatni smok" z 1996 roku a drugi w serialu "Przygody Merlina" z roku 2008. Przy kompletnie nieprzystających do obecnych możliwościach technicznych dało się zrobić dużo lepsze bestie. No ale już nie będę się dalej pastwił, bo leżącego się nie kopie.

 Złoty "smok". I tyle w temacie.

W to wszystko wpadają Rębacze i znowu przestaję rozumieć cokolwiek. Geraltr walczytak se, zwłaszcza w porównaniu do poprzednich odcinków. A Boholt i spółka gdzieś po drodze się chyba sklonowali, bo jak było ich z pięciu, tak tutaj wypada z dwudziestu chłopa. Pocałunku Geralta i Yen w trakcie walki nawet nie skomentuję, bo głupie to strasznie. Ogólnie jak Geralt zapomniał, jak walczyć mieczem, tak Yennefer zapomniała jak czarować. Względnie dalej umie tylko w teleporty. Bo nagle wyciąga miecz i sztylet i wywija nimi taki, że nasze Geralciątko by się pewnie spaliło ze wstydu, gdyby nie fakt, że biedactwo dostało żwirem po oczach i nic nie widzi.

Poo rozróbie następuje rozmowa Geralta, Yen, Jaskra i Borcha, gdzie czarodziejka strzela focha i idzie w cholerę, a Geralt zaczyna warczeć na Jaskra i, jak to ktoś trafnie zauważył, ich relacja przypomina wczesną fazę znajomości Shreka i Osła. Z tym, że Shrek Osła nie bił.

No i najlepsza część odcinka, czyli wątek Siri, przepraszam, Ciri. Idą dzielnie przez las we trójkę, Ciri, elf z Brooklynu i łżeMyszowór. Idą i idą, elf coś chyba podejrzewa, bo patrzy się w druida strasznie intensywnie, a Ciri zasypuje go, druida znaczy, lawiną pytań tak, że nasz asasyn ewidentnie zastanawia się, czy bachora nie ukatrupić, ciała zostawić w krzakach, a zleceniodawcy powiedzieć, że Ciri wzięła i zaginęła w lesie. Ale w pewnym momencie traci czujność i przyznaje, że tęskni za zimnem na Skellige. Na co Ciri mówi:" Ha ha, mam cię złoczyńco, prawdziwy Myszowór nie lubi zimna!" Rozumiecie, druid z wysp stylizowanych na skandynawię nie lubi zimna. Następuje krótka szarpanina, doppler dostaje srebrem i morfuje z nosferatu. Ciri ucieka w las, a niedoszły porywacz idzie oszukać pracodawcę i się pod nią podszyć( jedna cholera wie, po co).

"Nosferatu. Gniew Dudu." Czy jakoś tak.

 W trakcie rozmowy doppler nagle zmienia się w Cahira( po raz kolejny pojawia siępytanie "Po co?"), zaczyna się z nim tłuc i ucieka w siną dal, przez co, z jakiegoś powodu, skłania Cahira do wymordowania całej karczmy. Chyba po to, żeby pokazać widzowi, jaki to on jest zły, okrutny i w ogóle. Krótka rozmowa z Fringillą o Białym Płomieniu vel Cesarzu i już wiemy, że w główkach się niedobre rzeczy dzieją. Jeszcze tylko elf ratuje prawdziwą Ciri i odwiązuje ją od drzewa ewidentnie tylko i wyłącznie w takim celu, żeby jej nawrzucać i koniec.

Matko, jaki to dramat jest. A najgorsze ciągle przed nami...

Odcinek numer pięć, który sprawił, że prawie straciłem wiarę we wszystko, co dobre i piękne i miałem ochotę się napić. Jakich głupot, nielogicznych zachowań postaci i kretyńskich wymysłów tfurcuf tutaj nie było! W sumie odcinek ma jeden plus. Wątki Yennefer i Geralta zdają się już łączyć na stałe, więc będziemy mieć dwie linie czasowe zamiast trzech i będzie się łatwiej odnaleźć w tym bajzlu. A teraz przechodźmy do meritum, bo chcę mieć to jak najszybciej za sobą.

Wątek Geralta, Yennefer i Jaskra. Okazuje się, że Yennefer od iluś tam lat jest wyrzutkiem społeczności czarodziejów i prowadzi niekoncesjonowaną działalność magiczno-gospodarczą. Dlaczego ją wyklęli? Powodem jest chyba jej świetne wywiązanie się z zadania ochraniania królowej w poprzednim odcinku. Jeśli powodem jest coś innego, to się nie dowiemy, bo nikt o tym ani razu nie mówi. W czasie wolnym Yennefer trwoni zarobione pieniądze na chodzenie po podobnych sobie wyrzutkach w celu odzyskania możliwości posiadania dzieci, gdyż nikt jej nie powiedział, że taka będzie cena poprawy jej wyglądu. Znaczy ona tak twierdzi, bo przecież gość od przemiany mówił jej, co będzie robił, poza tym każdy myślący człowiek uznałby, że po wycięciu tego i owego nie można mieć dzieci. Cóż, Yennefer widocznie nie chodziła w Aretuzie na zajęcia z biologii człowieka. Że takich nie było, bo nikt nam ich nie pokazał, powiecie? A ja Wam powiem, że nam ich nie pokazali właśnie dlatego, że Yennefer wagarowała. Ale przecież to nie jest ocena systemu edukacji na wyższych uczelniach magicznych w Wiedźminlandzie.

Następnie widzimy Yennefer w pracy. Otóż przychodzi do niej para z problemem natury intymnej, a mianowicie panu konar nie płonie. Czarodziejka robi jakieś czary mary, dmucha w niego dymem i po sprawie, następny proszę. Niestety, następny okazuje się szef straży miejskiej, który aresztuje Yennefer za nielegalną działalność i tyle było zarabiania pieniędzy. Ciekawe jest to, że mieszkańcy Rinde, czyli miasta, w którym obecnie przebywa Yennefer, mówią z niemieckim akcentem.

Yennefer u znachora.

Tutaj wkraczają nasi męscy protagoniści. I słowo daję, jak miałbym wybrać, który bardziej mnie wkurza, to bym chyba nie był w stanie tego zrobić. Geralt to ostatnie chamidło i buc, który zachowuje się, jakby czuł fizyczny ból, jak powie do kogoś więcej niż trzy słowa, a uśmiech by go zabił. Jaskier natomiast... Jaskier jest kretynem, który, według jego własnych słów, szlaja się już za Geraltem dziesięć lat i nie jest w stanie przyjąć do wiadomości, że ten go nie lubi. Przyjaźni między nimi na pewno nie widać. Wredny kutas i kretyn. Pogratulować doboru głównych bohaterów. Chcę też zaznaczyć, że jest to pierwszy odcinek, który obejrzałem po angielsku i mam takie jedno przemyślenie. Żebrowski w wersji z dubbingiem starał się mówić głosem maksymalnie "spod jaj", co już się momentami ocierało o parodię. Ale to, co robi Cavill, tę granicę przekracza i momentami brzmi jak przepity Nick Nolte. No ogólnie jak się do tego nie podejdzie na wesoło, to ciężko się tego słucha.

A więc co robią bard i wiedźmin? Otóż Geralt łowi sobie w strumyku dżinna, bo ma życzenia, a Jaskier gada mu nad uchem i go wkurwia. Ogólnie dlaczego Geralt nie wejdzie po prostu do tej wody, która nawet do pasa mu nie sięga i nie pomaca dna rękoma, tylko zarzuca tę sieć jak jakiś kretyn, to nie wiem. Może po prostu jest kretynem. No i znajduje ten dzbanek z dżinnem, otwiera tę butlę, Jaskier zaczyna wypowiadać życzenia, ale Geralt mówi coś w stylu, żeby wreszcie miał z nim spokój i ten dym papierosowy, znaczy dżinn, atakuje barda i mało go nie zabija, po czym odlatuje hen daleko. Wiedźmin stwierdza, że trochę głupio, że gość się przez niego przekręci, więc postanawia mu pomóc i jadą w poszukiwania najbliższego lekarza. Trafiają na jakiegoś elfa, Chireadana, który robi na dwa etaty, bo najpierw mówią Geraltowi, że to medyk, a potem sam elf dodaje, że burmistrz wysłał go w celu aresztowania magów, czy coś. Szerokie kompetencje, nie ma co. Chireadan każe Geraltowi jechać do miasta, bo tam jest ponoć czarodziejka Yennefer i tyle się widzieli.

Geralt i Jaskier na rybach (dżinnach).

Wiedźmin odnajduje Yennefer w posiadłości burmistrza, gdzie okazuje się, że ta go zaczarowała i zrobiła z niego lokaja, czyli na tym całym aresztowaniu wcale tak źle nie wyszła. Swoją drogą posiadłość to też jakiś ewenement, bo jest po przeciwnej stronie rzeki niż miasto i nie łączy się z nim żadnym mostem. Przy pierwszej rozmowie Geralta i Yennefer okazuje się, że ta zorganizowała jakąś orgię dla nie do końca dobrowolnych uczestników. Po co była ta scena, nie mam pojęcia. Czarodziejka zgadza się pomóc (bo ma już chitry plan złapania dżinna) i następnie mamy scenę z kąpielą, gdzie Geralt udaje, że widok cycków Yennefer go nie rusza i udowadnia, że brudas z niego straszny. A dlaczego? Bo siedzi w tej wodzie do pasa, moczy lewą dłoń gdzieś tak do połowy, po czym wychodzi, bo już po kąpieli.

Potem Yennefer rzuca na niego urok, przez co Geralt narusza nietykalność cielesną rady miejskiej i trafia do najbardziej luksusowego lochu, jaki widziałem. Jaśniutko (w celi jest całkiem spore okno), czysto, żadnej zgniłej słomy, łańcuch, którym Geralt jest skuty ma minimum pięć metrów, więc z chodzeniem nie ma problemów, a metraż cela ma słuszny, więc jest gdzie chodzić i jest tylko jeden współlokator. A kim jest współlokator? To Chireadan, który po dwóch zdaniach z Geraltem zapałał do niego wielką przyjaźnią i postanowił mu pomóc, co skończyło się wspólnym garowaniem. Jeszcze tylko scena z wybuchającym strażnikiem i szybko biegną do Yennefer (z jakiegoś dziwnego powodu w następnym ujęciu Chireadan ma na sobie więcej resztek wybuchniętego strażnika niż wcześniej, ale chyba nie chcę się zagłębiać co jest tego powodem).

A tam Yennefer prezentuje nam ciekawą metodę łapania dżinna. Łapanie tego ducha w butlę czy lampę jest dla lamusów, ona jest ponad to. Yennefer w rozpiętej koszuli nocnej z cycem na wierzchu maluje sobie amforę na brzuchu, żeby dżinna złapać w siebie i w ten sposób korzystać z jego mocy. Bravo, bravissimo, drugie miejsce w konkursie na kretynizm odcinka trafia do tej pani. Potem Geralt wpada w ten cały bardach, krzyczy na Yennefer, wymawia ostatnie życzenie i koniec. Jeszcze tylko upojne kilka minut między wiedźminem i czarodziejką i, na szczęście, mamy z nimi spokój do kolejnego odcinka.

Niby Yennefer, a jak Gozer Gozerion.

Co niestety oznacza, że muszę poruszyć wątek Ciri i Nilfgaardu. A tutaj wszystko, ale to wszytko, jest do wywalenia, a autorzy wątku powinni być wytarzani w smole i pierzu i przegonieni ulicami jakiegoś dużego miasta.

Najpierw pojawia się Cahir, który wynajmuje jakiegoś uberasasyna w celu odnalezienia Ciri w Brokilonie. Co sprawia, że ten zabójca jest taki niesamowicie skuteczny? Ano to, że jest... dopplerem. Typem z tej rasy, która jest tak dobrotliwa, że nie jest w stanie nikogo trwale uszkodzić, nawet w obronie własnej. I z jakiegoś powodu gość cały czas mówi o sobie w liczbie mnogiej.

A na czym polega diaboliczny plan Cahira i Fringilli? Otóż udało im się pojmać Myszowora, którego trzymali w wozie z dwimerytu (ok, ma to sens, w końcu gość zna się na czarach), więc doppler ma się pod niego podszyć i wyciągnąć Ciri z Brooklynu i przyprowadzić w wyznaczone miejsce. Na papierze nawet nie głupie, ale w praktyce dramat. Wypuszczają tego biednego Myszowora z wozu i każą uciekać tylko po to, żeby po dziesięciu metrach przewrócić go na ziemię. W tym momencie doppler wbija mu w serce sztylet przez dobrą minutę, a widz się zastanawia, dlaczego ten gość nie użyje żadnego zaklęcia, żeby się uratować. Myszowór umiera, a jego sobowtór rusza na misję. Przy okazji zaznaczę, że w tym serialu Nilgaard to jest normalny Mordor. Okrutni fanatycy i sadyści (zwłaszcza Cahir i Fringilla) bez jakiejkolwiek głębi. W sumie to Sauron mógłby się od nich nauczyć paru rzeczy. Wątek, i odcinek, kończy się na przybyciu łżeMyszowora do Brooklynu.

"Jestem ustami Saurona." Serio, podmienilibyście ich i zero różnicy.

Ja mam nadzieję, że to był najgorszy epizod w tym sezonie, bo inaczej kolejnych mogę nie dźwignąć.

W odcinku numer cztery wiekopomnego arcydzieła jakim niewątpliwie jest Netflixowy serial Wiedźmin tfurcy sięgnęli dna po czym zdecydowali się ściągnąć pogłębiarkę. Najpierw opiszę wątek Ciri, aczkolwiek jego finał zostawię na koniec, bo jest to piękne podsumowanie całości.

Otóż, szok zawiesisty i niedowierzanie wielkie, Ciri idzie przez las. Ale tym razem nie zwykły to las, o nie. Trafiła bowiem do Brokilonu (albo Brooklynu, sądząc po kolorze skóry tamtejszych dziewoj) w którym nigdy nie panuje zima. To chyba przez te olbrzymie lampy, które oświetlają naszych bohaterów nonstopicznie zza pleców. Potem próbują przerobić Ciri na driadę, a jej czarnego kumpla elfa na driada (taka by chyba była wersja męska tego słowa). Podczas oglądania serialu, jako, że nie oglądam go sam (tutaj chciałbym tej osobie podziękować, bez niej bym tego nie przetrwał) powstała teoria, że być może w Brokilonie nie ma zimy, bo są gęste drzewa. Patrząc na serial, jest to całkiem prawdopodobne. W tym celu dają im golnąć z tykwy Rafikiego krzepkiej brokilońskiej gorzały zwanej Wodą Brokilonu, która kasuje pamięć (czyli działa jak każda wódka w zasadzie). Ale Ciri głowę ma widać mocną, bo jej to nie rusza, więc idą do źródła. Tam jest już lepiej, dziewczyna załapuje fazę i widzi jakieś gwiaździste niebo i srebrne drzewo. Obstawiam, że w następnym odcinku będzie rozmawiała z duchem Mufasy.

Driady z Brooklynu na tle halogenu.

Yennefer... Dowiadujemy się że nasza czarodziejka ulubiona (znaczy może Wasza, bo moja na pewno nie) ma już 30 lat stażu. I dobrze, że nam o tym mówią, bo inaczej bym pomyślał, że właśnie tą karetą ze szkoły wyjechała. Yennefer ma za zadanie chronić królową. Nagle ktoś ich atakuje, wyrzyna całą obstawę i napędza czarodziejce niezłego stracha. Wiecie, tej dumnej, wyniosłej Yennefer. Tej która kazała się gonić Vilhefortzowi. Dobra, koniec dygresji, bo dalej jest jeszcze gorzej. Otóż okazuje się, że atakuje ich jakiś niemowa z tresowaną zmutowaną mrówką. Jaką taktykę walki przyjmuje Yen? Otóż osobliwą, muszę przyznać. Ja się nie znam, może magia naprawdę jest cholernie ciężka do opanowania. Ale wszystko, co robi nasza czarodziejka (z trzydziestoletnim stażem!) to otwieranie kolejnych portali, żeby spieprzać w siną dal. Na koniec okazuje się, że to było mało skuteczne, bo ochraniana ginie, jej dziecko też, a Yennefer smęci jakiś monolog do martwego niemowlaka.

Asasyn i jego zwierzątko.

Geralt i Jaskier, oraz, nie można o niej nie wspomnieć, Lwica z Cintry, Calanthe. Cóż to był za bal!!!(wstęp pominę, bo był zbędny) Geralt robi za bodygarda Jaskra, bo ten ma grać na zaręczynach Pavetty. Ma być incognito, ale coś nie idzie, bo wszyscy go rozpoznają. Może jakby schował ten medalion to by pomogło. Tak czy inaczej wpada Calanthe, ewidentnie z innej imprezy, bo zakrwawiona i naebana w trzy dupy. Mówi, że zaraz wróci, i każe Geraltowi iść z nią. Bo jak inaczej zrozumieć to? "Zasiądź po mojej prawicy, idę się przebrać." Tak czy owak zaraz siedzą, a Calanthe narzeka na "szmaty" w które jest ubrana. Jest tutaj prawdziwą królową i damą do tego stopnia, że spodziewałem się, że beknie, ale się srogo zawiodłem.

Majestat i ogłada aż biją po oczach.

Potem przychodzą absztyfikanci z Nilfgaardu i chcą ręki Pavetty, ale królowa mówi, że są krowim plackiem, a nie państwem (naprawdę tak mówi!) i każe zjeżdżać. Swoją drogą, musiała ich całkiem nieźle tym zmobilizować. W kilka lat od krowiego placka do globalnej potęgi? Szacun. W to wszystko wpada Jeż, gada, że chce Pavettę, ta odwzajemnia uczucie, ale królowa, prukwa jedna, się nie zgadza i chce ubić biedaka. Następuje jedyny moment odcinka, którego się nie będę czepiał, bo walka to jest zaiste cymesik. Na koniec Pavetta robi najgorszy efekt specjalny serialu, wszyscy się godzą, Jaskier znajduje sobie najgrubszą i najbrzydszą kobietę na uczcie i tyle.

A teraz, nie myślcie, że zapomniałem, wisienka na torcie i creme de la creme tego odcinka. Otóż jak źli i paskudni Nilfgaardczycy dowiedzieli się, że Ciri jest w Brokilonie? Tłumaczę i objaśniam. Mianowicie zaleźli oni trupa Calanthe i wycięli zgrabny i równiutki prostokąt jej skóry. Jakiś łysy typ to zjada, zaczyna się ślinić, a Fringilla go zabija, wypruwa flaki i z nich odczytuje lokalizację Ciri. Po tej scenie ten serial nie jest już w stanie mnie niczym zaskoczyć.

Na teraz to koniec, kolejnych odcinków zaczynam się autentycznie bać. Czymajcie kciuki, żebym to przetrwał.